Toen mijn dochter 18 werd (in 2010), gaf ik haar een boek.

Mijn boek over haar leven, een boek over haar vóórdat ze geboren werd. Ik wilde luchtig en met humor mijn kijk op mijn wereld van toen en haar wereld beschrijven. Daar ben ik in geslaagd, vind ik zelf.

Kijk en lees verder, lees een pagina en/of bestel.

Heb je een vraag of wil je het boek bestellen? Vul dan onderstaand formulier in.

Aan de vooravond van het startsein.
Morgen is het zover, dan zijn we ‘aan de beurt’. Eigenlijk is een jaar zo voorbij, maar o jee, als je er voor staat, als je er op wachten moet!
Morgen is het dan zover. Morgen horen we meer over hoe inseminaties georganiseerd worden en hoe een en ander precies in z’n werk gaat. Morgen moet ik misschien wel ‘examen’ doen. Morgen horen we ongetwijfeld wanneer we daadwerkelijk aan de slag gaan. Spannend, héél spannend.

Vooruitdenkend aan wat komen gaat, vooruitkijkend naar misschien een jaar, misschien hou ik dan een zacht rozig baby’tje in m’n armen, jou… Ik denk dat jij één van de weinige baby’s bent met op dit moment al een naam, een kast vol kleren en een doos vol speelgoed… Het is duidelijk dat wij niet de enigen zijn die uitkijken naar jouw komst. Vele ogen zijn op ons gericht!

Morgen dus met opgeheven hoofd naar Amsterdam, we hebben er zin in, we zijn er klaar voor. Maar wat doe ik in godsnaam aan die knikkende knieën?

Week 3 ´91

Inmiddels hebben we een tweede poging gedaan om jou op de rit te zetten. Vorige maand was je er, dat weten we zeker, nou ja zeker, we vóelden dat je er was. Iets heeft ertoe geleid dat je niet doorzette. Was het de oorlog in het Midden-Oosten, was het de drukte op m’n werk of was het de onrust die je voelde…?

We wachten. Anders dan vorige keer. We hopen. Net als vorige keer. Alleen minder nadrukkelijk en meer voor onszelf. Zeker drie weken ‘onbestemd’, drie weken onzekerheid, drie weken wachten. Op zich geeft dat natuurlijk niets, van wachten krijg je niets (hoogstens een kind).

Ja of nee. Wij weten het niet. Niemand weet het. Jij misschien… maar ben jij nu al iemand? Een of nog geen dag oud – ik wou dat ik je kon oppakken, je kon knuffelen en me kon verschuilen achter jouw onbezorgde aanwezigheid. Zo klein als je bent, misschien. Je zou me kunnen geruststellen. Ben je er of ben je er niet? Kom je of kom je niet? Ja of nee?

Week 10 ´91

Mijn moeder zei altijd dat ik een dommerdje was, want ik kon vroeger maar niet tot vijf tellen.

Samen verkeren wij nu in de situatie dat ik als moeder tot de conclusie kom, dat jij er ook een zootje van maakt. Waarom? Omdat jij de eerste vijf kinderziektes overslaat en gelijk de zesde ziekte krijgt. Daarom!

Je was een paar dagen ‘ons meisje’ niet – niet zoals we je kennen. En de hoge koorts maakte ons als nieuwbakken ouders best bezorgd. Dus maar weer naar de dokter. Een weekje heeft het geduurd, jouw zesde ziekte. Je werd weer het zonnetje in huis en toen je weer op de kop uit de kinderstoel hing, tóen wisten we dat je beter was.

Week 43 ´92

18 jaar geleden werd Laura geboren.
Laura is de dochter van twee moeders.

De weg naar het moedergeluk begon in het ziekenhuis eind jaren tachtig. In de tijd dat het nog niet zo vanzelfsprekend was dat twee lesbische vrouwen een gezin stichtten en kinderen grootbrachten. Er ging tijd overheen, veel tijd en er was doorzettingsvermogen voor nodig. Geluk, hoop en liefde.

Maar één moeder kan baren, de andere had – destijds - nauwelijks enige status. Die was geen vader en kon ook geen moeder zijn… Om toch enige vorm te geven aan mijn gevoelens en gedachten heb ik ze destijds als ‘andere’ moeder vanaf het begin van het proces opgeschreven. Van 1989 tot januari 1993. Altijd al had ik de intentie om hier ooit een document van te maken voor mijn dochter, maar misschien ook wel voor andere mensen met een kinderwens. Voor mensen van hetzelfde geslacht maar ook voor mensen met een heteroseksuele relatie die het circuit in gaan van de kunstmatige inseminatie en die talrijke onderzoeken in het ziekenhuis moeten ondergaan, fysiek en mentaal. Dit boek is niet bedoeld als handleiding.

Dit boek is een boek van herinneringen en vertelt mijn persoonlijke verhaal over het eerste levensjaar van mijn dochter. En de twee jaar daarvoor. Mijn dochter is inmiddels 18 jaar, een mooi moment voor een persoonlijk geschenk: een stukje van mij dat niet in het fotoboek kon worden ingeplakt.

Marita Terpstra (1964), kortweg emtee, schreef jarenlang als freelancer voor lokale en regionale media. Haar scheiding in 2002 en de jaren daarna maakten korte metten met alle levenszekerheden. In de jaren van opbouw daarna wist ze zich terug te vechten in de wereld. Anders en wijzer. Met een schrijftaal die dicht tegen de spreektaal aan ligt en een gezonde dosis humor probeert zij haar boodschappen uit te dragen.